Taula gainean, obra oso eta aldarrikatzailea

Amak gero kontatu zion Verde Prato Giambattista Basileren ipuin baten izena zela. Istorio horretan, printzesak printzea salbatzen du. Ezin egokiagoa, hasiera beretik bere bide berezia marraztu zuen Anarentzat. Haren proposamen erradikalak bertsolarien, kantu liturgikoen eta performance garaikidearen urak nahasten ditu.

Hasi zen garaian, uhin artistiko berri batek Euskal Herria astintzen zuen jada, eta iturri horretatik ere asko edan zuen. Anak Mursego aipatu du, bereziki: “Biolontxeloa jotzen zuen, bukleak egiten zituen, elektronika gehitzen zien… Oso indartsua zen, berritzailea, markatu ninduen.” Anaren hirukotean, Serpiente taldean, dena zilegi zen. Beraz, zergatik ez sakondu esperimentazio gogo hori? “Pentsatu nuen: erregetoia egiteko gogoa badut, egingo dut. Flamenkoa gustatzen bazait, kantu batean sartuko dut.”

Verde Pratoren hari gorria minimalismoan datza. Eszenatokira bakarrik igotzen da, apainkeriarik ez laguntzailerik gabe, eta presentzia magnetikoa inposatzen du. Teklatu bat, looper bat, eta ahotz biluzi bat, muturreko espazioekin jolasean. Kasik ezer ez, eta, aldi berean, mundu oso bat.

Sormena berezkoa du, ia organikoa. Baina ez du ezer zoriaren esku uzten; ezta jantziak ere. Anak lagun moda-diseinatzaile batekin egiten du lan, silueta harrigarriak sortzeko. “Ez dut nahi kantuz ari den neska bat soilik agertzea. Jendeak proiektu oso bat sentitzea nahi dut. Zerbait teatrala, estetikoa. Ia plastikoa.”

Aldarrikapen politiko feminista ere eramaten du taula gainera. “Emakumea naiz eta bakarrik konposatzen dut, bakarrik igotzen naiz eszenatokira. Ikusle gisa, nik ere hori ikusteko gogoa nuen.” Euskararen aukera ez zen hain pentsatua izan hasieran. Normala zitzaion bere ama hizkuntzan idaztea. “Baina Europa osoan jendea nire hizkuntzan dantzan ikustea benetako ametsa da! Orain, aukera horrek garrantzi handia du niretzat.”